Για την αισθητική
Η αισθητική στις μέρες μας, υπερκαθορίζεται απο την εικονική πραγματικότητα των υπολογιστών, τα μεγέθη της νανοτεχνολογίας και τις στρατηγικές της βιοτεχνολογίας.
Είναι η αισθητική του αφηρημένου, του άϋλου, της επιφάνειας χωρίς μάζα και βάρος, της απέραντης οριζοντιότητας, της ροϊκότητας και της ρευστότητας. Είναι η προβολή της προσομοίωσης των διάχυτων ενεργειακών πεδίων στο πραγματικό, σε ανθρώπους, υποτιθέμενους νομάδες, χωρίς εστία, χωρίς πατρίδα, χωρίς χτες και αύριο. Είναι ακόμη η αισθητική της θερμοκοιτίδας, του πάλλευκου αποστειρωμένου εργαστηρίου, η αισθητική του ανιστόρητου, η αλλιώς της ριζικής ρήξης με την Ιστορία. Είναι η αισθητική της ανεπίστρεπτης ολικής μεταλλαγής και των υβριδίων. Ειναι η αισθητική των Καιρών, που κάποιοι τους μηχανεύονται συνειδητά, το θέλουν και ίσως το μπορούν, κανείς όμως στ’ αλήθεια, δεν δύναται δια να γνωρίζει επακριβώς, την Επόμενη μέρα.
Την αισθητική αυτή, κανείς νοήμων δεν μπορεί να υποτιμήσει και αγνοήσει, εκτός και αν θέλει να στερηθεί διά παντός το δικαίωμα του δια να ομιλεί. Σαν αθεράπευτα ρομαντικοί, ενός συγκεκριμένου κόσμου που επιμένει να αντιστέκεται, διεκδικώντας το δικαίωμα στη μόνη δυνατότητα που έχει, δηλαδή την ουτοπία και το αδύνατο, όντας θέλοντας και μη, μέσα στο κυρίαρχο αισθητικό μοντέλο, εμφυτεύουμε διακριτικά με κάθε ευκαιρία στις κατασκευές μας, σημάδια συγκεκριμένου, υλικότητας, μάζας και βάρους, αναφορές στις ζωντανές παντού γύρω μας κουλτούρες της κατασκευής, οι οποίες εννοούν ακόμη, πεισματικά, να μας συγκινούν στ’ αλήθεια.