Ένα συγκρότημα 15 ανεξάρτητων κατοικιών αναπτύσσεται σε τρία συνεχόμενα οικόπεδα, εντός του Οικισμού Στεαστο της Ποσειδωνιας, σε μια πλαγιά με ήπια κλίση και θέα προς τη Δύση, τα Πυργάκια της Δελλαγράτσα και τη θάλασσα. Οι κατοικίες συνθέτουν ένα ενιαίο σύνολο και ταυτόχρονα διατηρούν την αυτονομία τους, κατά το πρότυπο παραθαλάσσιων λαϊκών-αστικών οικισμών στο Αιγαίο με περίκλειστο ιδιωτικό υπαίθριο χώρο - αυλή. Ιδιωτικοί δρόμοι διαπερνούν το συγκρότημα, και το χωρίζουν σε τρεις επιμέρους ενότητες. Η πυκνότητα της δόμησης είναι μεγάλη και παράλληλα μικρότερη από την μέγιστη επιτρεπόμενη στην περιοχή. Η Αρχιτεκτονική λύση που επιλέχτηκε είναι ένα παράδειγμα πολύ πυκνής δόμησης σε κενό οικόπεδο μέσα σε ένα Παραδοσιακό οικισμό.
Τα σπίτια είναι χαραγμένα στον άξονα Ανατολής - Δύσης και οι υπαίθριοι χώροι τους προστατεύονται από τους βορείους ανέμους. Τα μεγάλα τους ανοίγματα είναι στραμμένα στο Νοτιά και τη Δύση επιτρέποντας τον ηλιασμό του εσωτερικού τους το χειμώνα. Σύστημα από πέργκολες προστατεύει τα ανοίγματα από τη Δύση τις απογευματινές ώρες το καλοκαίρι. Από άποψη κοινόχρηστων υποδομών διαθέτει μεγάλες δεξαμενές συλλογής ομβρίων και ευέλικτο σύστημα βιολογικού καθαρισμού λυμάτων, με στόχο την ελαχιστοποίηση της δαπάνης σε νερό για πότισμα. Η εμμονή μας για την εικόνα των σπιτιών ήταν εκείνη του μικρού μονόχωρου ανεξάρτητου πρίσματος, του λαϊκού νεοκλασικού με δώμα. Τα υλικά τους είναι γήινα. Έγχρωμοι σοβάδες, μαντώματα και πέτρα με το ντόπιο αρμολόγημα στους τοίχους, πέτρα στις μάντρες, ξύλινα κουφώματα, πλάκες και κυβόλιθοι στους δρόμους, βότσαλο, μαρμαρόπλακες και πατημένο χώμα στις αυλές, τσιμεντοκονία και πέτρα στις πισίνες και τέλος σκληρά φυτά και λουλούδια από τη γύρω φύση.
Στο συγκεκριμένο έργο δεν υπαρχει προθεση συνθετικης καινοτομιας, οσον αφορά στον τυπο της κατοικιας. Αντιθετα υπαρχει η εμμονή στο αυστηρό ορθοκανονικο μονοχωρο, σε ενα εμπεδωμένο πρότυπο, το οποίο θέλει να γίνεται αντιληπτό, τόσο σαν εξωτερική, όσο και σαν εσωτερική εικόνα. Το σχεδιαστικό βάρος ετσι, πέφτει στη Γλώσσα της Κατασκευής. Η πρωταρχική εμμονή στην παραδοσιακή εικονογραφία, επιχειρείται να εκφραστεί με σύγχρονες κατασκευαστικές γλώσσες. Όλες οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες σχεδιάζονται - από τα μεταλλικά μπαλκόνια, τα κουφώματα, τις σκάλες, τα δάπεδα από καστανιές, τις κουζίνες και τις ντουλάπες μέχρι τις μαρμάρινες γούρνες και τις μπαταρίες - μέσα από ένα σύγχρονο βλέμμα στην παράδοση. Το εσωτερικό των σπιτιών, πλούσιο σε τεχνολογική υποδομή, έχει μια αφαιρετική μονοχρωματική αισθητική, συγκροτημένη από λίγα αδρά υλικά, πετρώματα μπεζ , υπόλευκα ξύλα, υπόλευκες ματ βαφές. Η εμμονή στη σταθερή επίπλωση - σαν εσωτερική ανάπτυξη του εξωτερικού περιβλήματος - και στις οικοδομικές λεπτομέρειες, εξυπηρετεί τη μεγαλύτερη δυνατή απλότητα στην τελική εικόνα του έργου. Η αφαιρετική αυτή αισθητική στο εσωτερικό των κατοικιών, εντείνει τον πλούτο του Τοπίου, που προβάλει με την υπόσταση του, μέσα από τα πολλά ανοίγματα.
Ο οικισμός είναι ένα έργο κτισμένο την πρώτη δεκαετία του αιώνα μας και επιθυμεί να σεβαστεί, τόσο τις αξίες του τόπου που το φιλοξενεί, όσο και τις αλήθειες του χρόνου που τον γεννά. Δεν επιδιώκει να είναι μια στείρα αναβίωση κάποιου φαντάσματος, αλλά ένα σύγχρονο Σχόλιο, μια σύγχρονη ματιά στην Παράδοση, που επιμένει να μας συγκινεί στ' αλήθεια ακόμη. Επιθυμεί να είναι μια επίκληση του όποιου "αγροτικού" που αντιστέκεται, σαν το απέριττο μονόχωρο αγροτικό σπίτι, θεϊκό στην απλότητα και την γύμνια του, σημάδι του "ελάχιστου ικανού". Η εγκυρότερη, θεωρούμε, αναφορά στο χθες και στη μνήμη είναι η ίδια η κατασκευή, δηλαδή η ανθρώπινη διαμεσολάβηση ανάμεσα στην πρώτη ύλη και το τελικό αποτέλεσμα, ή αλλιώς η ανθρώπινη εργασία και ο πολιτισμός της. Σήμερα, στην εποχή της μετά-βιομηχανίας, όπου η αβασάνιστη ευκολία των «απ' αλλού» προϊόντων στραγγαλίζει την μαστορική και την κατασκευή και γεννά φτωχά κακέκτυπα, το ελάχιστο που μπορείς να επιζητήσεις, είναι να μιλήσεις μέσα από τη δουλειά σου για αυτή τη σύγκρουση, με ειλικρίνεια και εντιμότητα. Μέσα από την "οντολογία της κατασκευής" σου, να καταφέρεις να αναφερθείς στην "κατασκευή του κατοικείν", με άλλα λόγια, να μπολιάσεις το έργο με κατασκευαστικό ήθος και συναισθηματική νοημοσύνη.